Jullie hebben me een tijdje moeten missen maar dat was niet zonder reden ....
Ik ga het proberen kort uit te leggen maar we hebben enkele bewogen weken achter de rug.
Het begon op 29 februari ...
Linus was heel slapjes van uit de crèche naar huis gekomen. Temperatuur gemeten en beginnende koorts.
Op zaterdag was ons ventje weer de oude en lag vrolijk te vertellen en spelen in zijn park. Maar tegen de avond terug koorts. Niet hoog maar genoeg om koorts te zijn.
Op zondagmorgen hadden we een piek van iets boven de 40°. De dokter van wacht gebeld maar die vond niets speciaals.
Linus dronk nog flink van zijn fles. Het werd afwachten wat het maandag zou worden.
Maandagmorgen. De temperatuur was iets gezakt maar nog altijd rond de 38°.
Kheb Linus dan naast me in de zetel gelegd na hem een badje te hebben gegeven.
Ondertussen zijn we late namiddag. Opeens begint Linus enorm te kreunen, ik zie zijn oogjes wegdraaien en als ik hem oppak is hij zo slap als een lappenpop.
Als bij toeval stond zijn badje nog op tafel en ik klets wat water in zijn gezichtje. Linusje komt terug wat bij maar het ziet er niet goed uit. Ik bel de huisarts.
Het is vrije raadpleging maar ik kan toch langsgaan. In een roes heb ik ons klaargemaakt en nog een doekje natgemaakt en op Linus zijn hoofdje gelegd.
Aangekomen bij de dokter zit die wachtplaats stampvol. Ik voel stilletjes paniek opkomen. Ik zet me toch en haal Linus uit zijn maxi-cosi. Omdat hij nog altijd kreunt hoor ik de mensen bezig tegen elkaar. En dan zegt iemand dat we eerst binnenmogen. Tranen schieten me in de ogen. De deur gaat open en we mogen idd als volgende binnen.
De dokter bekijkt Linus even en luistert naar zijn ademhaling om bijna direct te beslissen dat we best naar spoed vertrekken.
OWJEE!!
Mijn eerste gedacht was: al een geluk dat ik mijn rijbewijs heb .....
Terwijl ik de auto start probeer ik Dieter te bereiken. Die is nog onderweg naar huis. Eindelijk krijg ik hem aan de lijn en vertel dat we naar spoed vertrekken. Hij komt naar daar.
Op spoed aangekomen, worden we verder geholpen. Alles passeert in een waas. Ik zie de verpleging bezig met vanalles.
Linus doet nu stuipen van de koorts en krijgt zuurstof, een ruggemergpunktie ...
Bijna direct volgt een diagnose .... Hersenvliesontsteking ...
Er wordt direct antibiotica toegedient. Een verpleegster vertelt me dat we er vroeg bij zijn. Ik hoop het ...
Na enige tijd, ik weet allang niet meer hoe laat het is, worden we begeleidt naar intensieve.
Daar zal Linus even moeten blijven want het is heel kritiek voor de moment. Linusje ligt met zijn hoofdje onder een plastiekbak waarin zuurstof wordt geblazen en met sensoren op zijn lijfje wordt vanalles gerigstreerd.
Via een infuus krijgt hij de antibiotica en extra vocht.
Je zou zo zijn plaats willen innemen.
Meer info: een pneumokokken infectie.
Voor 7 soorten heb je het vaccin in het vaccinatieschema van Kind & Gezin.
Alleen bestaan er heel veel soorten ...
Op woensdagmiddag mogen we verhuizen naar pediatrie. Het ziet er goed uit.
Donderdagnamiddag krijgt Linus echter weer stuipen, draaien zijn ogen weer weg en beslist de kinderarts dat we terug naar intensieve moeten.
Een grotere slag in je gezicht kan je bijna niet krijgen.
Gelukkig is de verpleging op intensieve heel meelevend. Ik krijg een tv op de kamer want ja, ik blijf dag en nacht bij Linus.
Ik ga enkel iedere dag een paar uur naar huis om te douchen en mails te checken.
De tijd vliegt voorbij. Ja, je leest het goed: de tijd vliegt. Ondanks een hele tijd tussen die 4 muren te zitten, heb ik bijna geen besef van tijd. Dieter komt zoveel hij kan, voor het werk en na het werk en ondertussen doet hij boodschappen en zorgt thuis voor de kat.
Linus blijft koorts hebben en niemand die een directe oorzaak vindt. Gelukkig blijft hij ondertussen wel flink drinken en worden de pampers goed gevuld.
We hebben ook verstrooiing. Verpleger B. zorgt voor de nodige animo door Linus zijn pampertje omgekeerd aan te doen en foute complimentjes te maken. Maar hij doet het met de beste wil van de wereld en Linus is de lieveling van de afdeling.
En dan krijgen we na bijna 2 weken een spontane glimlach van ons ventje. Ik krijg tranen in mijn ogen van contentement!!
Van dan af aan begint het iedere dag beter en beter te gaan. Het mag ook wel.
Van zodra iemand in het wit de kamer binnenkomt, bekijkt hij die al met een blik van: nee niet weer hé!! En omdat zijn infuusje een paar keer herstoken moet worden, zijn die in het groen al niet veel beter af.
Ondertussen ook 2x onder de scan geweest, zijn oortjes gecontroleerd en overtollig vocht weggenomen en zijn buikje met een echo bekeken en meermaals een foto van de longetjes genomen.
In het weekend voor de bijna 2 weken, wordt beslist een andere soort antibiotica te geven. Na enkele dagen zien we al duidelijk resultaat.
Op dinsdag 18 maart krijgt Linus 's morgens nog een suppo en nadien was er geen meer nodig want hij deed geen koorts meer. De dag erna nog altijd niet en voor de kinderarts moesten Linus 24u zonder koorts zijn en dan mochten we intensieve weer verlaten. En jawel hoor, 's namiddags was het zover!!
Op pediatrie was het dan afwachten wanneer we te horen zouden krijgen dat we naar huis mochten.
De vrijdagmorgen wou de verpleegster medicatie toedienen via het infuusje van Linus maar hij jammerde van de pijn. De medicatie werd even uitgesteld en toen ik Linus wou wassen, kwam de verpleegster melden dat ze het infuusje zou verwijderen en dat het opnieuw zou moeten gestoken worden.
Dju toch!! Normaal moest Linus nog tem de zaterdag de antibiotica krijgen. De kinderarts kwam langs op controle en besliste om het zo te laten.
Heu?? Jaja, de medicatie werd achterwege gelaten.
18 dagen met infuus en nu eindelijk zonder. Toen de arts uit de kamer was, heb ik een vreugdedansje gemaakt!!
Het werd nu een kwestie van dagen. Natuurlijk zaten we juist in het Paasweekend. De arts wou namelijk voor ons vertrek nog eens bloed afnemen en dat kon pas op dinsdag maar dat wou dus zeggen ...
Dinsdag kunnen we naar huis!!!!!!!!!
De kinderartsen en de verpleging vonden het eigenlijk wel verbazend hoe Linus op een kleine week, zo'n vooruitgang had geboekt. Je zag hem ook echt iedere dag beter en actiever worden. En geloof het of niet maar vorige maandag kroop voorbij.
In die 3 weken was er nog geen enkele dag geweest die zo traag passeerde. Dinsdagmorgen! De hoofdverpleegster kwam Linusje halen voor het afnemen van het bloedstaaltje. Toen hij terugkwam was hij een prikje én een knuffel rijker.
's Middags mochten we nog eens mee om te weten hoe groot hij was geworden en hoeveel zijn hoofdomtrek was.
Ons venteke is ondertussen 67,7cm groot.
En om 12u30 kregen we de nodige papieren en konden we vertrekken. Thuisgekomen was Linus enorm aan het kijken. Maar eens in zijn parkje tussen zijn speeltjes en de mobile boven zijn hoofdje ... hij begon te lachen. Zalig gevoel!!
Ondertussen zijn we weer een dag verder en het gaat goed. We zijn heel gelukkig dat we met zn allen terug thuis zijn!
Ik wil ook nog iedereen bedanken die aan ons gedacht heeft. Dieter mijn allerliefste schat, moemoe voor de aflossing van de wacht, meter katje, oma en Bernard, opa, mijn tantes met noveenkaars, alle tantes en nonkels van Linus, medeforummers en collega's en waarschijnlijk nog mensen die ik vergeet. Bedankt!!
En natuurlijk de verpleging op intensieve en pediatrie. Ook aan hen wordt nog gedacht. ;-)
