Ondertussen

... zijn we een maand verder. Ons ventje is 7 maandjes oud en er is weer heel wat gebeurd.

We waren bijna 2 weekjes thuis tot we opnieuw richting spoed mochten.
Linus kreeg weer stuipjes. Dit keer aan de rechterkant van zijn gezichtje en soms met zijn rechterarmpje erbij en heel af en toe zijn linkerbeentje.

Op de scan, in het ziekenhuis, te zien, bleek dat er nog wat vocht tussen de hersentjes zat. Dit zou de stuipjes kunnen veroorzaken.
We moeten zeker blijven.
Van zaterdag op zondag bleven de reeksen stuipjes zich te vaak herhalen en tegen de ochtend moesten we naar intensieve.

Linus kreeg ondertussen valium toegedient om de stuipjes te stoppen.

Toen Dieter was gearriveerd, moesten we bij de kinderarts komen.
Zij stelde voor om Linus naar Leuven over te brengen voor verdere onderzoeken. In Roeselare hadden ze de middelen en de kennis niet om hem te kunnen begeleiden.
Voor ons leek dit ook het beste. We moesten met zekerheid weten wat er aan de hand was en er moest zeker een oplossing gevonden worden.
Linusje bleef ondertussen ook stuipjes krijgen en tegen de middag had hij al een dosis valium binnen die een volwassen mens lam zouden leggen maar hij bleef actief.
De artsen en verpleging stonden met verstomming te kijken.

Linus zou worden overgebracht met de ambulance naar Leuven. Die mensen waren er en klaar om te vertrekken. Aangezien het niet goed paste dat ik mee zou rijden, ben ik samen met Dieter achter gereden.
Misschien maar beter dat we samen konden rijden. Het is tenslotte een heel eind.

In Leuven aangekomen werden we doorverwezen naar de intensieve afdeling waar Linusje ondertussen was geïnstalleerd.
We konden er niet direct bij maar de assistente van de kinderarts is tot bij ons gekomen om alles uit te leggen. Wat ze al gedaan hebben en wat de mogelijkheden waren en de oplossingen.
Een heel lieve assistente trouwens!

Op maandag zouden ze een uitgebreide scan uitvoeren om te constateren waar het probleem zich situeerde en om zo de juiste behandeling te starten.
Ze gaan dus zeker niet overhaast te werk en onderzoeken wat de beste oplossing is.
Wat ze wel al vermoedden was dat er zich vocht opstapelde in Linus zn hoofdje en die dus een druk uitoefenden.

Eindelijk mochten we erbij.
Er is daar een aparte afdeling voor kindjes op intensieve. Linusje lag nog met een ander baby'tje op een kamer met 1 verpleegster voor hen beide.
Het was direct duidelijk dat ik er niet zou kunnen bijblijven. Er zijn ook heel beperkte bezoekuren. Ik kon eventueel blijven op een kamertje maar jah ... daar zat ik dan ook maar en Dieter alleen thuis ... Daarom hebben we beslist dat we samen naar huis zouden gaan en samen op en af zouden rijden zolang nodig.
We mochten bellen, zowel dag als nacht om te informeren hoe het met ons ventje was.
Gelukkig is hij weer altijd heel kalm gebleven. Enkel bij honger liet hij zich horen.

Toen we op maandagmiddag toekwamen, was de scan al achter de rug. We kregen, net als op zondag, weer een reeks artsen te zien die allen een heel duidelijk uitleg gaven.
Linusje zou 's avonds al geopereerd worden.
Er werd een buisje geplaatst van in zijn hoofdje tot in zijn buikje om het vocht naar daar af te leiden.
Concreet: iedereen maakt vocht aan en dat wordt dan ook geabsorbeerd. Door de hersenvliesontsteking van begin maart, is de werking verstoort bij Linus en bleef het vocht dus in zijn hoofdje zitten.
Noem het een wegomlegging bij wegenwerken.
Het buisje zit onderhuids en nu zie je dus enkel de golving ervan.
En ..... zijn haartjes zijn af ....

De operatie is dus goed verlopen. Op dinsdag zag hij er al een heel stuk beter uit en zou hij al snel naar de kinderafdeling mogen.

Op de kinderafdeling moest Linusje nog eerst in een kamer waar hij nog onder intensiever toezicht stond.
Weer moesten we hem dus achterlaten maar troostend was dat hij heel braaf was. Hij dronk goed en begon weer te lachen. De verpleegster waren heel tevreden over hem.

Iedere dag kwam ook de assistente van de kinderarts langs om even met ons te spreken en te zeggen hoe het met Linus was.
Op zaterdag mocht hij dan naar een gewone kamer en kon ik er bij blijven.
Iedere dag zagen we Linusje beteren.
Op maandag werden nog enkele onderzoeken gedaan, op dinsdag kwam de kinderarts nog eens langs en die zei daty we diezelfde dag nog naar huis mochten.

WOOHOO!!!!!!!!

Dieter is ons 's avonds nog komen ophalen. Eindelijk thuis!!

Wat we nu wel nog moeten doen, is enkele keren per week naar de kiné voor Linus zijn linkerarmpje. Dat gebruikt hij nog niet zoals het zou moeten. Hij beweegt het en hier ook iedere dag meer en meer maar zijn handje gebruiken om iets te grijpen, dat zit er nog niet in.
Maar met oefenen en geduld moet het zeker lukken.

Ons kleine ventje is ondertussen weer heel flink zijn best aan het doen.
Lachen, eten, drinken, slapen, ... en bij momenten weer echt kapoen zijn.

Gisteren zijn we dan nog eens op controle geweest in Leuven. Alles ziet er goed uit.
De assistente zag het al direct bij het binnenkomen dat Linusje er veel beter uitziet dan toen we weggingen.
Ze was heel tevreden om hem zo te zien.

We hebben nog een bedankje afgegeven aan haar en de kinderafdeling.

Hopelijk tot nooit meer!!!
Alhoewel, in mei moeten we terug op controle .... maar daarna .... ;-)

Ochja, ons ventje is 68cm groot en weegt net geen 7kg. Goed hé!